31/1/10

Xa temos a Perla Ponteareana gañadora!

Pode parecer un tópico, pero é a realidade: a elección da Perla Ponteareana gañadora foi moi difícil, xa que todas, sen excepción, son xeniais e merecían o seu premio. Pero as bases esixen elixir a gañadora. E na elección quixemos ter en conta, para solventar o empate técnico, non só a calidade e mordacidade da Perla, senón tamén o feito de que o seu autor enviase varias candidatas.

Queremos agradecer de novo ós autores a súa participación neste concurso e incitalos a que nos sigan enviando tódalas perlas que queiran para expoñelas no noso blog, xa que do que se trata é de fomentar a visión crítica de canto nos rodea e de divulgar as chafalladas e despropósitos deste concello sen par.

Esperamos que o Concello tome boa nota e arranxen tódalas cousas reflectidas nas perlas concursantes e que non sigan polo mesmo camiño (facendo chapuza tras chapuza); pero se isto segue así non nos quedará máis remedio que convocar o 2º Concurso de Perlas Ponteareanas.

Publicación @periódica nº 14. Febreiro 2010


28/1/10

Nomes e voces (sobre a represión franquista en Galiza)

O Proxecto de Investigación "Nomes e Voces" ten a intención de estudar a represión franquista da guerra civil e da ditadura, ofrecendo á sociedade os datos relativos ás persoas que sufriron algún tipo de persecución por mor da súa ideoloxía ou a súa posición favorable á democracia republicana. Esta tarefa abórdase desde a perspectiva da investigación histórica, como parte dun crecente interese dos especialistas polo tema da Guerra Civil e da conseguinte represión.
Ten unha base de datos de victimas da represión realmente interesante (podes facer búsquedas por nome, Concello, etc)

22/1/10

Nuevas medicinas para los tiempos que corren

Al paso que vamos, no me extrañaría nada que la Seguridad Social pronto financiase estas medicinas...

21/1/10

Charla o martes en Vigo: Conflitos no transporte urbano


Interesante charla sobre o conflito dos condutores de autobuses urbanos en Barcelona

20/1/10

Artículos de Eduardo Galeano sobre la realidad de Haití

Tenéis aquí dos enlaces de artículos escritos por Eduardo Galeano acerca de la situación de Haití.
Como suelen ser sus escritos, muy esclarecedores...

12/1/10

EL PATIO VIVE

No desalojan un Centro Social. ¡El Patio Vive!

Lo que la policía ha desalojado hoy en Madrid no es solo un centro social ocupado. Es mucho más que eso: han desalojado un taller de bicis, una asesoría laboral, un espacio para niños y niñas, una sala de ensayos. Un taller de idiomas, uno de arte, de cuentos, de video. Un laboratorio tecnológico. Un comedor, una cafetería. Etcétera.

Desalojan un espacio en el que se han realizado más de 1.000 actividades puntuales, cientos de charlas, de conciertos, de proyecciones y debates. Un espacio por el que han circulado decenas de miles de personas. Desalojan el espacio que ha sido la sede durante dos años consecutivos del nodo local del Foro Social Mundial. Desalojan un espacio que cuenta con el apoyo de un centenar de entidades sociales, políticas y culturales.

Desalojan también a una comunidad de gentes de esta ciudad que se ha organizado y ha abierto espacios para que otros puedan hacerlo. Que ha lanzado campañas. Que ha defendido iniciativas comunes contra la privatización de la sanidad, de la educación, de la cultura. Que ha puesto contra las cuerdas y ha visibilizado los Centros de Internamiento para personas migrantes en nuestra ciudad. Que ha luchado contra la privatización de la cultura. En fin, que ha ejercido la ciudadanía de forma activa.

Para desalojar eso creían necesario desplegar un montón de lecheras y varias decenas de agentes que han cortado el acceso a todas las calles adyacentes a la calle Acuerdo y al Patio. Como si se tratara de una escena de guerra, avasallando a los vecinos y vecinas (avasallar: sujetar, rendir o someter a obediencia). Han intentado imponer esa obediencia mediante el estado de sitio en el barrio. Pero ni siquiera así van a conseguirlo. Paradojas de la labor policial: todo ese despliegue para luego esperar hasta que la mayoría de la gente saliera del Patio para ir a trabajar y y asaltar a una de esas personas cuando salía por la puerta. Así de "sencillo" ha sido el desalojo del Patio. Todo ese despliegue cuando ahí no había ningún peligroso delincuente, cuando no se ha producido ningún tipo de choque físico entre la policía y quienes allí estábamos defendiendo el Patio. Todo ese despliegue y, sin mebargo, ingenuos, no saben que así no logran desalojar lo que el Patio significa, lo que el Patio es.

De todo eso que desalojan hoy, tras dos años y medio de intentos legales e ilegales, de amenazas y denuncias, lo único con lo que se quedan es con las paredes, los muros y las escaleras. No nos engañamos, sabemos que eso es mucho, porque esas paredes, esas escaleras y ese suelo le son devueltos a alguien que los debió haber perdido hace mucho tiempo: Leopoldo Arnáiz. Eso es lo que perdemos hoy. Eso es lo que nos quitan. Eso es lo que le roban a la ciudadanía de nuestra ciudad.

Pero tampoco somos ciegos. Lo que nos quitan es tan solo eso. No nos quitan el taller, no nos quitan la asesoría, ni los talleres, ni el cine. Nada de eso nos quitan, No nos quitan las cientos de personas y colectivos que de forma activa han expresado su solidaridad estos días, nos han ayudado, aconsejado. Que nos han escuchado y cuestionado.

¿Por qué? Porque todo sus esfuerzos legales e ilegales, todo su despliegue policial, no detienen las iniciativas sociales en esta ciudad. No porque en el Patio sepamos algo que el resto ignore. No porque seamos más listos que nadie. Al contrario, porque sabemos lo que toda la ciudadanía sabe. Que no hay forma de vivir con dignidad si
no es colectivamente. Si no es conquistando y defendiendo nuestros derechos.

La alternativa, hoy más que nunca, es no aceptar la destrucción de todo lo que nos es común.

Aquellos que nos desalojan dicen que estamos en crisis y que son ellos los que la están resolviendo. ¿Cómo? ¿Destruyendo los espacios que pueden defender a la sociedad contra la crisis? ¿Que intentan recomponer un mínimo hilo social? ¿Cómo aceptar el mandato de aquellos ue ante las crisis nos venden cinisimo, oportunismo y miedo? ¿Cómo no denunciar a las administraciones públicas que han hecho posible este desalojo: a la Delegación del Gobierno del PSOE, por llevar a cabo un desalojo que sabían que iba a causar un mal mayor al barrio que el bien que le podía reportar al propiestario del edificio; a la Comunidad de Madrid del PP de Esperanza Aguirre, cómplice de todos los demanes urbanísticos, corruptelas y demás; al Ayuntamiento de Madrid del PP de Gallardón, por su cobardía a la hora de afrontar el porceso de diálogo iniciado con nosotros, por no apostar decididamente por escuchar las demandas ciudadanas, y por imponer un modelo de ciudad que nos desagrada profundamente?

Por eso no vamos a detenernos. Porque sabemos que la solución a esta crisis económica, social y política está en otro sitio. Está en la gente, en la ciudad que se respira por abajo. Está en la defensa apasionada de cualquier espacio creado para que la vida común pueda desplegarse.

Por eso el Patio no está muerto. Ni va a estarlo.

Permanezcamos en sintonía. Aún queda mucho partido.

Firmado: Asamblea del Patio Maravillas

Pd.- En cualquier caso, ha sido un placer.

2/1/10

Perlas Ponteareanas

Parroquia de Angoares.
¿¿¿Agora as divisións dos carrís de circulación fanse con postes da luz ??? Ademais, sen ningún tipo de reflectante ou sinal que advirta da presenza de "tremendo obstáculo" no medio da vía podendo provocar un susto aos conductores.

INENTENDIBLE ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ ¿Como podemos atopar unha praza de aparcamento ao caron dunha liña amarela ? Cal é a mensaxe : Podemos estacionar ......... pero non podemos.
As catro fotos seguintes foron tomadas no barrio de Ganade (Areas). Reflicte o marabilloso estado da única via de comunicación que teñen @s veciñ@s deste barrio coa estrada N-120, por mor das interminables obras de saneamento que se están a realizar. Estas obras levan xa moito tempo a realizarse e coa chegada do inverno e as choivas frecuentes, provocan que estes fochancos se enchan de auga e impidan a visibilidade do perigo.




Enviadas por "o viaxeiro tolo"

Perlas Ponteareanas


Aqui os envio una "perlita pontareana", la cual se puede leer en la estación de autobuses de esta localidad.

Enviada por "mixiriqueira"

Carta de Navidad Atribulada o Invitación al Natal-icidio

Tenía intención de escribir una carta, y hasta cierto desasosiego por no ser capaz de hacerlo o no ponerme; de hecho, sólo como contenido mental podía imaginar y era capaz de escribir una carta familiar y navideña. Lo que voy a hacer primero, y para quedarme al principio a gusto, es usar esta como acicate — claro está, a la mayoría de ellos y ellas, mis familiares, no podría decírselo tal y como lo siento, más que nada para evitar síncopes y mosqueos; aquí pienso decirme de verdad.
Espero para empezar que se entienda ahora mejor el circunloquio precedente, y que en lo sucesivo se acepte que se me cuele, y pues, se me ‘tolere’, hasta alguna ternura mejor o peor disfrazada. He esperado al final del punto, pero desde que dije o escribí ‘tolere’, y lo hago así una segunda vez, se ha hecho necesario que haga una advertencia. ‘Tolere’, y lo escribo una tercera, pertenece a un verbo más bien intolerable desde mi punto de vista. Prometo solemnemente, forma casi insolente de prometer, no usarlo en lo que seguirá después del punto
que ha sido aparte como se ve; el caso es que he preferido, con carácter previo e incuestionable, ponerme frente a frente con lo inmediato y con lo afín, frente a frente con vosotros y vosotras, las y los libertarias. Como me dirijo sobre todo a lo próximo, me dirijo en primer término a las y los ateneístas estén donde estén y porque siempre estarán en cierto modo, y desde esa no tan tenue “rede de intencións entrelazadas ás veces”, a quienes opten por nuestra virtual compañía en algún momento, y tengan la paciencia de seguir el hilo enrevesado, hasta el final de la carta.
Se le llame como se le llame, a esto que para todos es Navidad, se le llame Saturnalia o Solsticio de Invierno o como se quiera; se pone en evidencia sin que quepa evitarlo que lo que un día fue rito necesario para cierto cíclico modo de vivir, y explicable sin dificultades por la antropología más sensata, según ciertos ritmos vitales de absorción de calorías en un periodo dado, y el invierno es el lógico; para así alcanzar cierto equilibrio con otros periodos de carencia, o no tanta abundancia o necesidad de aprovisionamiento; eso tan sencillo, lo hemos convertido en una bacanal deleznable (que no perdone Baco la alusión), y en una gula incontrolada, totalizadora y omniabarcante, desfasada y absurda. No en vano, de todos modos, llegan las pagas extra por estas fechas, y hasta en eso en cierto modo vivimos al dictado, quienes tenemos la indudable suerte de recibirla. Llega justo cuando tiene que ser, para que así se pueda ser, espléndido y amable y generoso, siquiera unos días sea.
Ni que decir tiene qué espantosamente enternecedor llega a ser a veces un panorama semejante. La vileza habitual y cotidiana y no sólo hipócrita y abyecta del primer mundo, qué aberrante es nombrarlo y reconocerlo, se pone si cabe más de relieve, y es fatuo y es chulesco y es fantoche cómo se dispone todo quisque, a consumir y consumir, con desenfreno y sin límites, su entero único mundo y el de los otros y otras
—el resto: inmensa y desahuciada Humanidad,
sin pesar excluida, y tan impunemente.


“Frenéticos versos en dos octavas,
ni reales, ni con rima;
escritos para una coda sola ”

Qué asco da todo esto,
en fin,
y seguir qué difícil
hablando de ello sin ensuciarse,
hablando de ello y viviéndolo,
como si no pasara nada alrededor,
tan próximos tan lejos,
los de todo carentes.

Y aquí sin tener en cuenta,
o poco,
sufrientes los y las
ausentes sugeridos;
en ausencia también,
vergonzante absoluta,
del más feroz y necesario
de los posibles desprecios.

Gerzo E. Suponerlo, 28 e 29 decembro 2009